ΚΥΡΙΑΚΗ Ε(5Η) ΜΑΤΘΑΙΟΥ (1Η ΙΟΥΛΙΟΥ 2012)
+ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ ΚΟΣΜΑ & ΔΑΜΙΑΝΟΥ
«Ζηλούτε τά χαρίσματα τά κρείττονα»
Με αυτή την προτροπή στο σημερινό Αποστολικό Ανάγνωσμα, ο Απόστολος Παύλος παροτρύνει όλους εμάς, να επιδιώκουμε τα ανώτερα από τά χαρίσματα.
Με αφορμή λοιπόν σήμερα την Εορτή των Αγίων Ενδόξων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού, θα δούμε πώς αυτοί καλλιέργησαν σ’ όλη τους την ζωή αυτά τά ανώτερα χαρίσματα.
1. Ως Ιατροί θαυματουργοί
Οί Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός, ήταν αδέλφια, πού έζησαν στην Ρώμη, στα τέλη του 3ου μ.Χ. αιώνα, πιστοί χριστιανοί, σπούδασαν την ιατρική επιστήμη, με σκοπό την προσφορά της διακονίας τους στους πάσχοντες συνανθρώπους τους. Λαμπροί και καταξιωμένοι επιστήμονες και το μυστικό της επιτυχίας τους, ήταν όχι μόνο οι άριστες γνώσεις τους πάνω στην ιατρική επιστήμη αλλά η ακλόνητη και θερμή πίστη τους στον Θεό.
Σε κάθε περίπτωση ασθενούς πού κατέφευγε σ’ αυτούς, δεν παρέλειπαν, εκτός από την σωματική να φροντίζουν και την ψυχική τους υγεία. Δεν έχαναν ευκαιρία, να τους μιλούν για τον θεό, την αληθινή πίστη και έτσι να τους οδηγούν με τον δικό τους τρόπο, στην μετάνοια και στην σωτηρία.
Ήταν, λοιπόν, η γεμάτη θέρμη πίστη τους, στον θεό, αλλά και ή βαθιά τους ταπείνωση, πού τους κατέστησε άξιους για να λάβουν το χάρισμα των ιάσεων, και Ναι! Έκαναν θαύματα! Ωστόσο, όσο όμως όσο κι’αν αυτό ακούγεται μεγάλο και εντυπωσιακό, δεν ήταν το μοναδικό εντυπωσιακό χάρισμα πού διέθεταν είχαν και ένα άλλο μεγαλύτερο χάρισμα.
2. Ήταν και Ανάργυροι
Η φήμη τους, πολύ σύντομα, εξαπλώθηκε, σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο.
Άνθρωποι από όλα τά μήκη και πλάτη του κόσμου, έρχονταν εκεί στα προάστια της Ρώμης όπου ζούσαν, για να ζητήσουν τις προσευχές τους, αλλά και να θεραπευτούν από διάφορα ψυχικά και σωματικά νοσήματα. Μέρα και νύχτα, δεν έπαυαν, προσευχόμενοι, με πίστη στον Θεό, αλλά και εξασκώντας την ιατρική τους επιστήμη, να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, σε κάθε έναν πού απευθυνόταν σ’ αυτούς και ζητούσε την βοήθειά τους. Το πιο εκπληκτικό δεν είναι, όμως, τά αναρίθμητα θαύματα , πού τελούσαν με την δύναμη της προσευχής, και των γνώσεων τους πάνω στην ιατρική επιστήμη, αλλά και η ανιδιοτελή τους αγάπη, προς τον συνάνθρωπο , προσφέροντας τις υπηρεσίες τους δωρεάν. Γι’ αυτό και η επωνυμία «Ανάργυροι» πού σαν τιμητικός τίτλος τους συνοδεύει από τότε, προσφέροντας τις υπηρεσίες τους δωρεάν, χωρίς ανταμοιβή, Θέτοντας τά χαρίσματα πού τους έχουν δοθεί από τον Θεό, και τις επιτυχίες τους, παρ’ ότι λαμπροί επιστήμονες στην διακονία της θυσιαστικής αγάπης απέναντι στον πάσχοντα συνάνθρωπο.
Η ανιδιοτελής αγάπη, αυτό ήταν, λοιπόν το ανώτερο χάρισμα, πού απέκτησαν, την γνήσια και θυσιαστική αγάπη, προς όλους, χωρίς καμία διάκριση. Αγάπη, σαν αυτή, για την οποία ο Απόστολος Παύλος πλέκει το εγκώμιο, στην Α’ Προς Κορινθίους Επιστολή, και πού σήμερα ακούσαμε, τονίζοντας ανάμεσα στα άλλα, ότι η «αγάπη ου ζητεί τά εαυτής», δηλαδή, δεν επιδιώκει το δικό της συμφέρον. Πράγματι! Ο Άνθρωπος που αγαπά, ανιδιοτελώς, δεν υπολογίζει προσωπικό κόπο, προσωπική άνεση, ούτε χρήματα, αλλά θυσιάζεται, πραγματικά για χάρη των άλλων συνανθρώπων τους. Τέτοια ουσιαστική Αγάπη είχαν και οί Άγιοι Ανάργυροι, και γι’ αυτό τους χαρίστηκε από τον Θεό, αιώνια τιμή και δόξα.
Στην εποχή μας, όμως ειδικά, έχουμε ανάγκη, από ανθρώπους θυσιαστικής αγάπης προς τους πάσχοντες συνανθρώπους μας, έχοντας ως φωτεινά παραδείγματα τους σήμερα εορταζόμενους Αγίους Αναργύρους. Ο καθένας από εμάς, έχει ξεχωριστά χαρίσματα πού μας έχουν δοθεί από τον Θεό. Άς σκεφτούμε, ο καθένας από εμάς με πιο τρόπο, μπορούμε να τά αξιοποιήσουμε, βοηθώντας τους γύρω μας πάσχοντες συνανθρώπους μας.
«Άγιοι Ανάργυροι και θαυματουργοί, επισκέψασθαι, τάς ασθενείας ημών, δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε ημίν », ψέλνουμε στο Απολυτίκιό τους. Με αυτόν τον τρόπο, άς τους παρακαλέσουμε, λοιπόν, να πρεσβεύουν στον Δωρεοδότη Κύριο, ώστε κάθε χάρισμα πού μας έχει δώσει, να το καλλιεργούμε, με ταπεινότητα, και με την συναίσθηση, ότι τίποτα δεν μπορούμε να κατορθώσουμε, χωρίς την βοήθειά του Θεού, και την αγάπη προς τους γύρω πάσχοντες συνανθρώπους μας .
Γιατί, αγαπητοί μου αδελφοί, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο, από το να μοιραζόμαστε τά δώρα πού μας έδωσε ο θεός, με όλους τους αδελφούς μας. Αμήν!
