25 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2006 - 6 ΕΤΗ ΜΕΤΑ

ΑΙΩΝΙΑ ΤΗΣ Η ΜΝΗΜΗ 

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΕΚΟΙΜΝΘΗ ΚΑΙ "ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ  ΑΝΗΛΘΕ"

Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ,ΜΗΤΕΡΑ, ΓΙΑΓΙΑ, ΘΕΙΑ , ΑΔΕΛΦΗ, ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΠΡΟΣ ΜΙΜΗΣΙΝ 
ΟΛΩΝ ΟΣΩΝ ΤΗΝ ΓΝΩΡΙΣΑΝ     

Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου

Άρθρο του π. Γεώργιου Αλεντά"Kαι παλιν μετάνοια" «Όταν έμαθαν οι πολυάριθμοι ασκητές στο βουνό του Μ. Αντωνίου πως ο αββάς Σισώης ήταν στα τελευταία του , μαζεύτηκαν στη καλύβα του να πάρουν την ευχή του. Η εκτίμηση τους γι’ αυτόν δεν είχε όρια. Τον έλεγαν «διαμάντι της ερήμου» και πολύ δίκαια. Όλη του η μακρόχρονη ζωή ήταν ένας αγώνας για την αγιότητα, που τώρα στο θάνατο του έλαμψε σ’ όλη της την πληρότητα. Στη σεβάσμια μορφή του είχε χαραχθεί μια έκφραση ευτυχίας. Σαν ένιωσε γύρω του τους συνασκητές του, τους αδελφούς του, τους συντρόφους του στον «καλόν αγώνα», που τώρα αυτός νικητής άγγιζε στο τέρμα του ,τα χείλη του σάλεψαν, κάτι θέλησε να πει ….Όλοι δακρυσμένοι περίμεναν ν’ ακούσουν τα τελευταία λόγια ενός μεγάλου αγίου, να τα φυλάξουν σαν παρακαταθήκη ιερή. …Σε μια στιγμή το πρόσωπο του ετοιμοθάνατου έλαμψε καθώς ψιθύριζε κάποια λόγια .Τα χείλη του σάλευαν ακόμη, λες και κουβέντιαζε με όντα που μόνο εκείνος έβλεπε . -Με ποιον συνομιλείς, πάτερ; ρώτησαν οι γεροντότεροι από τους συνασκητές του. -Οι άγιοι άγγελοι θέλουν να με πάρουν και τους παρακαλώ να με αφήσουν ακόμη να μετανοήσω, είπε με κόπο και δυο δάκρυα κύλησαν πίσω από τα πεσμένα βλέφαρα του . -Δεν έχεις ανάγκη από μετάνοια, μακάριε Σισώη ! Εσύ μετανοούσες σ’ όλη σου τη ζωή ,του αποκρίθηκαν οι πατέρες θαυμάζοντας την ταπεινοφροσύνη του . -Δεν ξέρω, αδελφοί μου ,αν έχω βάλει ακόμη αρχή . …Ήταν τα τελευταία του λόγια… (ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠ’ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ). Καθώς ακούμε, αδελφοί μου την «Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου»,να παιανίζεται, απ’ άκρου σ΄ άκρο της γης ,στην απανταχού Ορθοδοξία , ο παιάνας της μετανοίας , «Της μετανοίας …νοιξον μοι πύλας ζωοδότα…» , ο νους μας τρέχει στην καταπληκτική αυτή ιστορία που βρίσκεται στο Γεροντικό και φυσικά συναρπάζει τις διψασμένες ψυχές . Πράγματι ο κάθε καλοπροαίρετος μπορεί να συγκρίνει την μετάνοια του μεγάλου αυτού ασκητού, με την δική μας μετάνοια και να την αντιπαραβάλει με την κατανυκτικότατη αυτή Εκκλησιαστική περίοδο, που από σήμερα αρχίζει , και είναι η κατεξοχήν περίοδος μετανοίας, της Εκκλησίας μας . «Καιρός , λοιπόν , μετανοίας» και πάλιν , αδελφοί μου. Καιρός επιστροφής , καιρός αυτογνωσίας , καιρός ανανήψεως . «Τ΅ς μετανοίας †νοιξον μοι πύλας ζωοδότα ϋ Ώρθρίζει γάρ τΑ πνεΛμα μου πρΑς ναόν τΑν ‡γιον σου, ναόν φέρων τοΛ πνεύματος Ελον •σπιλωμένονϋ €λλ’ Υσ ο²κτίρμων κάθαρον εΗσπλάχνί σου •λέει ». «Το πρόθυμο πνεύμα του πιστού ξαγρυπνά στο ναό του Θεού, φέροντας μαζί του τον λερωμένο από την αμαρτία Ναό του σώματος ,και παρακαλεί να του ανοίξει ο Θεός τη θύρα της μετανοίας .Στον άγιο Ναό του θεού έχουν θέση μόνο οι καθαροί ,αυτός είναι ακάθαρτος ,αλλά ελπίζει στο έλεος του Θεού και στην καθαρτική δύναμη της χάριτος του» (Ι .Φουντούλη ΛΟΓΙΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ). Εκεί ο ταλαίπωρος αμαρτωλός, αναμετρώντας «τα πλήθη των πεπραγμένων του δεινών τρέμει, γιατί επίκειται φοβερά η ημέρα της κρίσεως. Όμως γεμάτος θάρρος και ελπίζοντας στο έλεος του Θεού, σαν τον μετανοιωμένο Δαβίδ αναφωνεί μέσα απ’ τα βάθη της καρδιάς του : «•λέησον με ο Θεός κατά το μέγα Σου ™λεος». Και ενώ η Εκκλησία μας, ως φιλόστοργος μητέρα, μας καλεί και πάλι να επανεξετάσουμε τον εαυτό μας και να πάρουμε απόφαση επιστροφής στην περιοχή της χάριτος από όπου αποσκιρτήσαμε. Ενώ μας δείχνει σε τι ύποπτα και καταστροφικά μονοπάτια μας οδηγεί η αποστασία και το «ίδιον θέλημα». Ενώ εμείς συνεχίζουμε να κωφεύουμε και να πορευόμαστε σε τοπία ομιχλώδη, παραμένοντας στα ίδια χωρίς καμιά διάθεση μετανοίας και προσωπικής αλλαγής, δυο εικόνες αντιπαραβάλλονται σήμερα μπροστά μας . Η πρώτη είναι του οσίου Σισώη. Άνθρωπος αγώνος, μετανοίας, προσευχής, αγιότητος. Διαμάντι της ερήμου. Παρ’ όλα αυτά, παρά του ότι όλη του η ζωή ήτανε μια συνεχής μετάνοια ,όταν ήρθε η ώρα της κοιμήσεως του , ζητούσε ακόμα χρόνο για να μετανοήσει . Στο αντίθετο άκρο μας οδηγεί μια άλλη εικόνα. Η εικόνα της κοινωνίας μας, η ειδωλοποιημένη εικόνα του ανθρώπου που αυτοαποθεώθηκε, του ανθρώπου που έκανε τη ζωή του πύργο Βαβελικό και αποποιήθηκε κάθε ανάγκη, κάθε αδυναμία . Είναι ο άνθρωπος ο οποίος περιορίζεται στα στενά όρια της βιολογικής του εμβέλειας, κλείνεται μυωπικά στο κέλυφος του εγωκεντρισμού του και αδυνατεί να δει και να επικοινωνήσει με τον «άλλον». Είναι αυτός που απομακρύνθηκε από το Θεό, αφού έκανε Θεό τον εαυτό του, και πάντα προσβλέπει με ιδιοτέλεια και καχυποψία προς τον πλησίον. Είναι ο Φαρισαίος ο οποίος βλέπει όλους τους άλλους «σαν σκουλήκια» και χωρίς καμιά ενοχή, χωρίς αυτογνωσία, αισθάνεται αψεγάδιαστος και ακέραιος . Πώς λοιπόν να μετανοήσει ένας τέτοιος άνθρωπος; Πώς να χαμηλώσει λίγο τα ανάστημα του; Πώς να κλάψει; Πώς να χτυπήσει το στήθος και να πει, Θεέ μου συγχώρεσε με τον αμαρτωλό; H περίοδος του Τριωδίου και κυρίως η Μ. Τεσσαρακοστή, είναι η περίοδος όπου καλούμαστε λοιπόν για μια επανεξέταση και συνάμα επαναδιοργάσνωση του εαυτού μας. Είναι ο Εκκλησιαστικός χρόνος ο οποίος προσφέρεται για μια εντονότερη άσκηση του πιστού, αγωνιστού ανθρώπου, για να πορευθούμε προς την τελείωση και την κατά χάριν Θέωση. Είναι το στάδιον της αθλήσεως όπου μέσα από μια εσωτερική ανακαινιστική πορεία θα αναγνωρίσουμε την προσωπική πνευματική μας εξορία και «εν μετανοία», με καινούρια μυαλά, καινούριες αποφάσεις, καινούριες επιθυμίες και προοπτικές θα επιζητήσουμε την συνάντηση μας με τον Αναστημένο Χριστό . Ο Φαρισαίος πρότυπο και ίνδαλμα της εγωκεντρικής κοινωνίας μας, είναι ο τύπος που μας οδηγεί σε άγνωστα και επικίνδυνα μονοπάτια, χτίζει απόρθητα φρούρια γύρω μας ώστε να μην υπάρχει δυνατότητα επικοινωνίας με τον πλησίον μας και ελάχιστο αδελφό μας, μας στερεί τη χαρά της Βασιλείας . Ο Ζακχαίος, ο Τελώνης, ο Άσωτος, είναι η απτή – η χειροπιαστή – η προσωποποιημένη μετάνοια. Είναι αυτοί οι οποίοι δεν εξάντλησαν την μετάνοια τους σε κάποιες αντικειμενικές βελτιώσεις συμπεριφοράς, ή σε τύπους και σχήματα εξωτερικά αλλά προχώρησαν σε μια βαθύτερη και καθολική αλλαγή της ζωής τους. Δεν αρκέστηκαν σε μια προσωρινή συντριβή έστω και λύπη από τη συναίσθηση της αμαρτωλότητας τους, αλλά φρόντισαν για μια μόνιμη πνευματική κατάσταση ,και σταθερή πορεία προς το Θεό, συνεχή διάθεση για ανόρθωση, θεραπεία και ανάνηψη, για πνευματικό αγώνα . Αυτό είναι μετάνοια. Αυτό είναι αλλαγή νου, νοοτροπίας, στάσης ζωής . Μετάνοια λοιπόν είναι : «Το ξαναγύρισμα της αγάπης μας στο Θεό και τους ανθρώπους. Η συναίσθηση της δουλείας μας και η αλλαγή της πορείας μας προς την ελευθερία. Η βεβαιότητα της χρεοκοπίας της νοθευμένης λογικής μας και το μπάσιμο μας στο υπέρλογο , στην αποκάλυψη της αλήθειας , που βρίσκεται πέρα από τα φαινόμενα . (π.Τιμόθεος Κιλίφης -ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΜΒΩΝΑ σελ.21). Μετάνοια είναι η σωτήριος συνάντηση του ανθρώπου με το Θεό. Είναι η γιατρειά της ψυχής και η απόθεση του ρύπου. Είναι ίαση και υγεία. Είναι η θέα του λυτρωτικού φωτός που καθαρίζει και αγιάζει, είναι ο εκ βάθους αναστεναγμός και η γοερά κραυγή της καιομένης από Θείο πόθο ψυχής «Ο Θεός ηλάσθητ΄ μοι τω αμαρτωλώ». «Η Μετάνοια είναι χάρις και χαρά. Η μετάνοια είναι ζωή και σωτηρία. Αντίθετα η αμετανοησία είναι θάνατος και καταστροφή. Όποιος δεν μετανοεί δεν καταλαβαίνει το λάθος του και την αμαρτία του ,δεν ζητάει το έλεος του Θεού και δεν έχει συγχώρεση από το Θεό. Γιατί ο Θεός χαρίζει το έλεος Του και συγχωρεί εκείνους που αισθάνονται τα λάθη τους και ζητούν το Θείον έλεος. Εκείνους δηλ. που μετανοούν. Μετάνοια θα πει να λυπηθείς, να κλάψεις, να ζητήσεις έλεος και συγχώρεση για το φταίξιμο σου, να δώσεις λόγο πως δεν θα ξανακάμεις το ίδιο και να βάλεις τα δυνατά σου να μην το ξανακάμεις. Όλα αυτά είναι που κάνουν τον άνθρωπο καινούριο. Όλα αυτά τον ανεβάζουν, όλα αυτά είναι η μετάνοια ,η μετάνοια είναι πρόοδος, προκοπή ζωή και σωτηρία». (π. Μακάριος Φιλοθέου .ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ Φεβρουάριος 2000 ). «Πρέπει να έχει κανείς πολύ Χάρη για να καταλάβει ότι είναι αμαρτωλός. Στον σαρκικό άνθρωπο η μετάνοια δεν είναι εύκολη. Άρα, αυτός που ζει μέσα στην ατμόσφαιρα της δείχνει ότι διαποτίζεται από την άκτιστη ενέργεια της Θείας Χάριτος. Γι’ αυτό πολύ Πατέρες τονίζουν ότι η βίωση της μετανοίας είναι το πρώτο στάδιο της θεωρίας του Θεού. Και όσο η φωτιά της μετανοίας κατακαίει τη ψυχή και τις αμαρτίες, τόσο αυτή, η φωτιά μετατρέπεται σε άκτιστο Φως . Επομένως η μετάνοια δεν είναι ανθρώπινης προελεύσεως, αλλά αποτελεί δώρο που προσφέρεται από τον ουρανό …»( Μητροπ. Ναυπάκτου Ιερόθεος-ΟΣΟΙ ΠΙΣΤΟΙ Σελ.360). Ο Άγ. Ιωάννης της Κροστάνδης σημειώνει: «Τι θα κάναμε εάν δεν μας ενίσχυε προκαταβολικά η Χάρις του Θεού ; Σε ποιο κατάντημα θα φτάναμε ,εάν δεν μας αγκάλιαζε ξαφνικά χωρίς να το περιμένουμε μετά από την αμαρτία και δεν μας προετοίμαζε για μετάνοια και για δάκρυα;… Σπάνια πολύ σπάνια θα μπορούσε κανείς να απαλλαγεί από το ζυγό της αμαρτίας». Αδελφοί μου! Ο άνθρωπος είτε το θέλουμε είτε όχι βρίσκεται σε μια συνεχή πορεία. Άλλοτε είναι ανοδική, άλλοτε καθοδική. Άλλοτε ανεβαίνει για να συναντηθεί με το Θεό, άλλοτε απομακρύνεται από Αυτόν και δρέπει τα αποκαΐδια και τα ερείπια της αποστασίας του. Το Τριώδιο είναι η αγία, η πνευματική, η κατανυκτική, η ασκητική, η αθλητική περίοδος της Εκκλησίας μας που μας βοηθάει να πορευθούμε σωστά και να συναντηθούμε με τον Αναστημένο Xριστό. Ανοίγει την ερμητικά κλειστή, πόρτα της ψυχής μας ώστε να εισχωρήσει μέσα η Χάρις του Θεού, για να αγωνιστούμε σωστά, να επιφέρουμε μια ολοκληρωτική αλλαγή στη ζωή μας, να μετανοήσουμε, για να φθάσουμε στην κατά χάριν ένωση μας με τον Χριστό . Ας ακούσουμε, κλείνοντας, τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά : «Αφού είναι κοντά μας η Βασιλεία των ουρανών, με την συγκατάβαση του Θεού Λόγου προς εμάς, ας μην απομακρυνθούμε εμείς από Αυτόν ζώντες αμετανόητοι. Ας αποφύγουμε μάλλον την αθλιότητα εκείνων που ζουν στο σκοτάδι κάτω από τη σκιά του θανάτου. Ας αποκτήσουμε τα έργα της μετανοίας, δηλ. φρόνημα ταπεινό, κατάνυξη και πνευματικό πένθος, καρδιά γεμάτη πραότητα, ώστε να υπομένει τα δεινά, να ευχαριστείται με τους διωγμούς, για χάρη της αλήθειας και της δικαιοσύνης, με τις ζημιές, τις ύβρεις, τις συκοφαντίες και τας παθήματα». (ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ των Ιερών Νηπτικών Το Περιβόλι της Παναγιάς τομ. Δ’. σελ.315 ). Άρθρο Αναγνώστη: Οικονόμος Γεώργιος Αλεντάς

Εὐαγγέλιον 17ης κυριακῆς Ματθαίου

 Μεγάλη, ἀδίστακτη πίστη

Κυρ. ΙΖ΄ Μθ, Χαναναίας (Μθ 15, 21-28)

    Ὅλες οἱ κινήσεις τοῦ Κυρίου ἦταν μελετημένες. Καὶ μὲ ὅλες ἀπέβλεπε σ’ ἕνα συγκεκριμένο σκοπό. Καὶ ἡ πεζοπορία του ἔξω ἀπὸ τὰ ὅρια τοῦ Ἰσραήλ, πρὸς τὰ ΒΔ περίχωρα τῶν ἱστορικῶν μεγαλουπόλεων Τύρου καὶ Σιδῶνος τῆς Συρίας ἢ Φοινίκης, ἦταν μέσα στὸ πρόγραμμα. Ἔγινε λοιπὸν γιὰ τὴν ἀνάδειξη τῆς μεγάλης πίστεως μιᾶς Χαναναίας ἢ Συροφοίνισσας.

    Προφανῶς ἡ φήμη τῶν σημείων τοῦ Χριστοῦ εἶχε προτρέξει, εἶχε βγεῖ ἀπὸ τὰ ὅρια τοῦ Ἰσραήλ, κι εἶχε φτάσει καὶ στ’ αὐτιὰ τῆς γυναίκας αὐτῆς, ποὺ εἶχε μεγάλο πόνο γιὰ τὴ δαιμονισμένη κόρη της. Καὶ τώρα ἐντελῶς «ἀνέλπιστα» ὁ θαυματοποιὸς περνάει ἀπὸ μπροστά της. Ἁρπάζει λοιπὸν τὴν εὐκαιρία καὶ προβάλλει τὸ αἴτημά της. Μὲ ἀγωνία μὴ χάσει τὴν εὐ­καιρία, μὲ αἴσθηση ἔσχατης ἀνάγκης, μὲ πεποίθηση ὅτι θὰ λάβει τὸ αἰτού­μενο κραυγάζει· «Γιὲ τοῦ Δαυΐδ, ἡ θυγατέρα μου βασανίζεται φρικτὰ ἀπὸ δαιμόνιο».

    Ὁ Κύριος, ἂν καὶ δὲν τὸ συνήθιζε, ἀπάντησε ἐπίτηδες σωβινιστικά, ὅτι τὴ βοήθειά του τὴν προορίζει μόνο γιὰ τοὺς Ἰσραηλῖτες. Λένε ὅτι τὸ μαστι­χόδεντρο ὅσο πιὸ βαθιὰ τὸ μαχαιρώνεις, τόσο πιὸ πολὺ ἄρωμα βγάζει. Μὲ τὴν ἀπάντησή του ὁ Κύριος προκαλεῖ πράγματι βαθιὰ τομὴ στὴν ψυχὴ τῆς γυναίκας, γιὰ νὰ ρεύσει ἀπὸ τὰ χείλη της τὸ ἄρωμα τῆς μεγάλης καὶ ἀδί­στακτης πίστεώς της, γιὰ νὰ μοσχοβολήσει σ’ ὅλη τὴν οἰκουμένη καὶ σ’ ὅλες τὶς γενιές.

    «Ἔχω ἀποστολὴ μόνο στὰ λογικὰ πρόβατα τοῦ Ἰσραήλ, κι ὄχι στοὺς ἀλλοεθνεῖς. Ἄδικα μὲ ἀκολουθεῖς καὶ φωνάζεις», συνέχισε νὰ τῆς λέει κο­φτὰ ὁ Κύριος. Ἀλλ’ ἂν ὁ Κύριος ἐνδιαφερόταν μόνο γιὰ τοὺς Ἰουδαίους, ὅπως εἶπε, τότε τί δουλειὰ εἶχε ἐκείνη ἀκριβῶς τὴν ἴδια ἡμέρα ὥρα καὶ στιγμὴ νὰ βρίσκεται ἔξω ἀπὸ τὰ σύνορα τοῦ Ἰσραήλ; Καὶ πῶς ἦταν τοῦ χαρακτῆρος του νὰ διώχνει τοὺς ἀνθρώπους, αὐτὸς ποὺ διακήρυξε ἄλλοτε «Τὸν ἐρχόμενον πρός με οὐ μὴ ἐκβάλω ἔξω»; «Μπάμ» κάνει ἡ προσποί­η­ση τοῦ Κυρίου. Στὴν πραγματικότητα ὁ Κύριος πονάει καὶ θέλει ὄχι μόνο ἡ κόρη τῆς γυναίκας αὐτῆς ν’ ἀπαλλαχθεῖ ἀπὸ τὸ δαιμόνιο, ἀλλὰ καὶ ἡ ἴδια νὰ σωθεῖ καὶ ὅλοι ὅσοι εἶναι στὰ χέρια τοῦ ἀνθρωποκτόνου σατανᾶ, νὰ λυτρωθοῦν.

    Δὲν εἶναι λοιπόν, ἀλλὰ κάνει τὸν «τοπικιστὴ» καὶ τὸ σκληρό, ὅταν λέει στοὺς σκανδαλισμένους μαθητάς του, ποὺ συνηγοροῦν ὑπὲρ αὐτῆς, ὅτι «Δὲν εἶναι σωστὸ τὸ ψωμί, ποὺ εἶναι γιὰ τὰ παιδιά, νὰ ριχτεῖ στοὺς σκύ­λους»! Ἂν εἶναι δυνατὸν ἡ ἐνσαρκωμένη ἀγάπη νὰ ὀνομάζει ἔτσι τοὺς ἀν­θρώπους! Ὄχι, δὲν εἶναι δυνατόν. Ὁ Κύριος δὲν κάνει διακρίσεις. Ἀγαπᾶ ἐξ ἴσου ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, Ἰουδαίους καὶ μή. Ἡ ἀγάπη του εἶναι σὰν ἥλιος, ποὺ στέλνει τὶς ζωογόνες ἀκτῖνες του σ᾿ ὅλους, καλοὺς καὶ κακούς. Ἁπλῶς τώρα μὲ σφιγμένη καρδιὰ μπήζει τὸ μαχαῖρι βαθιὰ στὸ «μαστι­χό­δεντρο». Ὁ ἀληθινὸς Ἰησοῦς δὲν ἔχει ἐκδηλωθεῖ ἀκόμη· θὰ ἐκδηλωθεῖ ἀμέ­σως. Θὰ φωτίσει, θὰ θερμάνει καὶ θὰ ζωογονήσει μὲ τὴν ἀγάπη του. Περιμένετε.

    Αὐτὴ ἡ ὑπερβολὴ τῆς συμπεριφορᾶς τοῦ Κυρίου ἔβγαλε πράγματι ὅλο τὸ ἄρωμα τῆς ταπεινοφροσύνης, ὅταν ἡ Συροφοίνισσα ἀπάντησε, καὶ εἶναι θαυμαστὴ ἡ ἐτυμηγορία τῆς πίστεως, ὅτι «Στ’ ἀλήθεια, εἶναι σκυλί, κι ὅτι δὲν διεκδικεῖ μερίδιο ἀπὸ τὸ ψωμί, ἀλλὰ ψίχουλα, ὅπως ὅλα τὰ σκυλιὰ περιμένουν ἀπὸ τὸ τραπέζι τοῦ ἀφεντικοῦ τους». Ὅταν βγῆκε ἀπὸ τὰ χείλη της αὐτὴ ἡ ταπεινὴ κουβέντα, «ἔσπασε» ὁ Χριστός. Δὲν ἄντεξε ἄλλο στὴν προσποίηση. Συγκινημένος φανέρωσε μπροστὰ σ’ ὅλους τοὺς παρευ­ρι­σκόμενους τὴν πίστη της. «Γυναῖκα» τῆς λέει «μεγάλη εἶναι ἡ πίστη σου· ἂς γίνει ὅπως θέλεις». Καὶ σημειώνει ὁ αὐτόπτης καὶ αὐτήκοος Ματθαῖος, ὅτι ἀκριβῶς τὴν ὥρα ἐκείνη γιατρεύτηκε ἡ κόρη της ἀπὸ τὸ ἀδυσώπητο δαι­μόνιο. Ὁ ἀνίκητος νικήθηκε, καὶ ἡ ἐξουθενωμένη νίκησε!

    Ποῦ τέτοια πίστη στοὺς Ἰσραηλῖτες; Ἀπιστία, ναί. Ἀπόρριψη, ναί. Δυσ­τυ­χῶς γιὰ τοὺς ἐκλεκτοὺς αὐτοὺς τοῦ Θεοῦ. Ἀποδείχτηκαν τελευταῖοι, ἐνῷ οἱ τελευταῖοι ἔγιναν πρῶτοι. Τέτοια πίστη εἶχε συναντήσει καὶ ἄλλοτε ὁ Κύριος, ἀλλὰ καὶ πάλι σὲ μὴ Ἰουδαίους. Εἶχε συναντήσει στὴ Σαμα­ρεί­τισ­σα λ.χ., στὴν ὁποία εἶχε ἀποκαλύψει τὴ μεγάλη ἀλήθεια ὅτι αὐτὸς ποὺ τῆς μιλάει εἶναι ὁ Χριστός (= ὁ μεσσίας), κι ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι Πνεῦμα. Ἐπίσης στὸν εὐγνώμονα λεπρό, ποὺ μόλις ἔγινε καλά, γύρισε πίσω, ἔπεσε στὰ πό­δια του εὐχαριστώντας τον. Τέλος στὸ Ρωμαῖο ἑκατόνταρχο, ποὺ φρονοῦσε ὅτι δὲν εἶναι ἄξιος νὰ τὸν δεχτεῖ στὸ σπίτι του, κι ὅτι θὰ μποροῦσε ἀπὸ μακριὰ μ᾿ ἕνα λόγο του νὰ κάνει καλὰ τὸ δοῦλο του.

    Ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι στενόκαρδος Ἰουδαῖος. Εἶναι γιὰ ὅλους. Ὅπου συν­αν­τᾷ τὸ καλὸ τὸ ἐπαινεῖ, κι ὅπου τὸ κακὸ τὸ ἐλέγχει.  Εἶναι κοινὸς σω­τήρας ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ὅπου γῆς. Τοὺς μαθητάς του τοὺς ἔστειλε σ’ ὅλα τὰ ἔθνη. Εἶναι ὁ μεγάλος καὶ ὁ πρῶτος καὶ ἀκαταγώνιστος ἀντιρα­τσι­στής, ἢ καλύτερα, εἶναι ὁ Θεὸς τῆς ἀγάπης, ποὺ πονάει ὅλα τὰ πλάσματά του, ποὺ ἦρθε στὸν κόσμο γιὰ νὰ τοὺς ἑλκύσει κοντά του. Ἐδῶ προβάλλει τὴν πίστη τῆς Χαναναίας, γιὰ νὰ μᾶς δείξει τί πίστη θέλει, πίστη μεγάλη, χωρὶς δισταγμούς, ὥστε νὰ μᾶς παραζηλώσει νὰ τὴν ἐπιδιώξουμε κι ἐμεῖς.

    Ἀθανάσιος Γ. Σιαμάκης, ἀρχιμανδρίτης

• Ὁ Ἅγιος Ὀνήσιμος ὁ ἀπόστολος
• Ὁ Ὅσιος Εὐσέβιος
• Οἱ Ἅγιοι Δύο Μάρτυρες ἀπὸ τὴ Θρᾴκη
• Ὁ Ἅγιος Μαΐωρ
• Ἡ Σύναξις τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου ἐν τοῖς Διακονίσσης
• Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ ἐν Θεσσαλονίκῃ
• Ὁ Ὅσιος Ἄνθιμος ὁ Βαγιάνος, ὁ ἐν Χίῳ (+ 1960)

---

Ὁ Ἅγιος Ὀνήσιμος ὁ ἀπόστολος
Ἦταν δοῦλος στὸ σπίτι τοῦ πλουσίου Φιλήμονα, στὰ χρόνια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Ὁ Φιλήμων, μὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους τοῦ σπιτιοῦ του, εἶχε προσέλθει στὸ χριστιανισμὸ καὶ ἦταν στοργικότατος στοὺς δούλους του. Ὁ Ὀνήσιμος ὅμως, ἤθελε νὰ πάει στὴ Ῥώμη, γιὰ νὰ κάνει ὅπως τοῦ ἄρεσε τὴν ζωή του. Καταχρᾶται, λοιπόν, τὸν κύριό του, ἐξοικονομεῖ τὰ ναῦλα καὶ δραπετεύει. Ἐκεῖ στὴ Ῥώμη ἀλήτευε, ἐργασία δὲν ἔβρισκε, οὔτε στοργὴ καὶ βοήθεια ἀπὸ πουθενά. Τὸν κατέλαβε μεγάλη στενοχώρια. Τί νὰ ἔκανε; Θυμήθηκε τότε, ἀπὸ τὸ σπίτι τοῦ κυρίου του, τοὺς χριστιανούς, ποὺ ἦταν φιλάνθρωποι. Πλησιάζει τὴν ῥωμαϊκὴ χριστιανικὴ κοινότητα, καὶ πράγματι ἡ βοήθεια ποὺ παίρνει ἦταν μεγάλη. Συγχρόνως μαθαίνει ὅτι στὴ Ῥώμη εἶναι ὑπόδικος ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Τὸν γνώρισε ὅταν εἶχε φιλοξενηθεῖ στὸ σπίτι τοῦ κυρίου του. Ὁ Ὀνήσιμος, ἂν καὶ εἰδωλολάτρης, εἶχε ἐντυπωσιασθεῖ ἀπὸ τὴν ψυχὴ τοῦ μικρόσωμου ἐκείνου χριστιανοῦ. Τώρα ποὺ ἄκουσε ὅτι εἶναι στὴ Ῥώμη, νοιώθει τὴν ἐπιθυμία νὰ τὸν δεῖ καὶ αἰσθάνεται μία συνταρακτικὴ ἐσωτερικὴ μεταβολὴ στὸν ἑαυτό του. Τοῦ συνέβη αὐτὸ ποὺ ἀναφέρει ὁ θεόπνευστος λόγος τῆς Ἁγίας Γραφῆς, «ἐγενήθη ἐπ᾿ αὐτῷ πνεῦμα Θεοῦ». Δηλαδή, ἔπνευσε σ᾿ αὐτὸν πνεῦμα Θεοῦ. Ὁ Ὀνήσιμος δὲν ἀφήνει τὴν εὐκαιρία ἀνεκμετάλλευτη. Συναντάει τὸν Παῦλο καὶ αὐτὸς τοῦ φέρεται τόσο στοργικὰ καὶ πατρικά, ὥστε ὁ Ὀνήσιμος ὄχι μόνο γίνεται θερμὸς χριστιανός, ἀλλὰ καὶ σὰν ἀπόστολος τῆς ἁγίας πίστεως λαμβάνει μαρτυρικὸ θάνατο. (Γνωστὴ βέβαια εἶναι ἡ ἐπιστροφή του στὸν κύριό του Φιλήμονα ποὺ ἀναφέρεται στὴν πρὸς Φιλήμονα ἐπιστολὴ 1-22 τοῦ ἀπ. Παύλου).

---

Ὁ Ὅσιος Εὐσέβιος
Ἡ παράδοση δὲν μᾶς διέσωσε οὔτε τὰ ὀνόματα τῶν γονέων του, οὔτε τὸν τόπο τῆς καταγωγῆς του. Γνωρίζουμε ὅμως, ὅτι ὑπῆρξε ἕνας ἀπὸ τοὺς διασημότερους, μὲ ζωντανὴ εὐσέβεια, ἀσκητές. Ἡ ἐγκράτειά του στάθηκε περιβόητη, ἀλλ᾿ ἡ μεγάλη πίστη του καὶ τὸ ἀκοίμητο ἐνδιαφέρον του γιὰ τὴν σωτηρία τῶν ψυχῶν, τοῦ ἔδινε τὶς ἀπαιτούμενες δυνάμεις, γιὰ νὰ πηγαίνει στὶς πόλεις καὶ νὰ στηρίζει τοὺς ἀνθρώπους στὸ λόγο καὶ τὶς ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου. Ὅσοι γιὰ πρώτη φορὰ τὸν ἔβλεπαν νόμιζαν, ὅτι ἀπὸ τὴν πολλὴ ἀδυναμία θὰ ἀναγκαζόταν νὰ ἔχει συνεχῆ μέριμνα γιὰ τὸν ἑαυτό του. Ἀλλ᾿ ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὸν ἔκανε νὰ ζεῖ γιὰ τοὺς ἄλλους. Τελείωσε δὲ τὴν ζωή του, ἐργαζόμενος γιὰ τὴν σωτηρία τῶν ψυχῶν μέχρι τελευταίας πνοῆς του.

---

Οἱ Ἅγιοι Δύο Μάρτυρες ἀπὸ τὴν Θρᾴκη
Βλέπε σχετικῶς τὴν 25η Ὀκτωβρίου.

---

Ὁ Ἅγιος Μαΐωρ
Ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ Διοκλητιανοῦ καὶ ὑπηρετοῦσε σὰν στρατιώτης στὸ λεγόμενο τάγμα τῶν Μαύρων. Ὅταν ἄρχισε ὁ διωγμὸς κατὰ τῶν χριστιανῶν, βρισκόταν μὲ τὸ τάγμα του στὴ Γάζα. Καταγγέλθηκε στὸν ἐκεῖ ἔπαρχο, ὅτι ἦταν χριστιανός. Ὅταν ῥωτήθηκε, μὲ θάῤῥος ὁμολόγησε καὶ ὁ ἴδιος ὅτι ἦταν καὶ θὰ παραμείνει χριστιανός. Τότε ὁ ἔπαρχος διέταξε τὸν ἄγριο βασανισμό του. Καὶ πέθανε, ἀφοῦ μαστιγώθηκε μέχρι θανάτου.

---

Ἡ Σύναξις τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου ἐν τοῖς Διακονίσσης

---

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ ἐν Θεσσαλονίκῃ
Στὶς 15 Φεβρουαρίου 1776 μαρτύρησε ὁ Ἰωάννης, ποὺ καταγόταν ἀπὸ τὴν Κωλακία (Κωλακία ἢ Κουλακιὰ εἶναι ἡ σημερινὴ κωμόπολη Χαλάστρα ἢ Πύργος, δυτικά τῆς Θεσ/νίκης) καὶ μαρτύρησε στὴ Θεσσαλονίκη. Ὁ Ἰωάννης συνέτρωγε κάποτε μὲ κάποιους Τούρκους, οἱ ὁποῖοι ξαφνικὰ σηκώθηκαν καὶ εἶπαν πὼς ὁ Ἰωάννης τοὺς εἶπε ὅτι θέλει νὰ γίνει Τοῦρκος. Αὐτὸς μὲ ὅλη του τὴν δύναμη φώναξε, ΟΧΙ. Αὐτοὶ τοῦ εἶπαν πὼς ναὶ ἀλλ᾿ ὁ Ἰωάννης ξαναφώναξε, ΟΧΙ!!! Τότε μὲ τὴν βία τὸν ἔσυραν στὸ παζάρι (κεντρικὴ ἀγορά), ὅπου τὸν κρέμασαν καὶ στὴ συνέχεια τὸν πέταξαν στὴ θάλασσα. Ἔτσι ἔλαβε τὸ ἀμάραντο στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.

---

Ὁ Ὅσιος Ἄνθιμος ὁ Βαγιάνος, ὁ ἐν Χίῳ (+ 1960)

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΗΜΕΡΑ ΕΟΡΤΑΖΟΜΕΝΟ ΑΓΙΟ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟ

Άγιος Χαράλαμπος ο Ιερομάρτυρας

Ημερομηνία εορτής:	10/02/2013
Τύπος εορτής:	Σταθερή. Εορτάζει στις 10 Φεβρουαρίου εκάστου έτους.
Πολιούχος:	Πρέβεζα, Πύργος Ηλείας, Κέα, Φιλιατρά
Άγιοι που εορτάζουν: Αγιος Χαραλαμπος Ο Ιερομαρτυρας (85 - 198)

Μέγεθος γραμματοσειράς κειμένου:

Κατηξιώθης, Χαράλαμπες, ἐκ ξίφους, Καὶ λαμπρότητος καὶ χαρᾶς τῶν Μαρτύρων. Τῇ δεκάτῃ Χαράλαμπες, ἐὸν ἐτμήθης ἀπὸ λαιμόν.

Βιογραφία Ο Άγιος Χαράλαμπος ήταν ιερεύς στη Μαγνησία της Μικράς Ασίας και έζησε επί αυτοκρατορίας του Σεπτιμίου Σεβήρου (193 - 211 μ.Χ.). Όταν το έτος 198 μ.Χ. ο Σέβηρος εξαπέλυσε απηνή διωγμό κατά των Χριστιανών, ο έπαρχος της Μαγνησίας Λουκιανός, συνέλαβε τον Άγιο και του ζήτησε να αρνηθεί την πίστη του. Όμως ο Άγιος όχι μόνο δεν το έκανε αυτό, αλλά αντίθετα ομολόγησε στον έπαρχο την προσήλωσή του στον Χριστό και δήλωσε με παρρησία ότι σε οποιοδήποτε βασανιστήριο και να υποβληθεί δεν πρόκειται να αρνηθεί την πίστη της Εκκλησίας. Τότε η σκοτισμένη και σαρκική ψυχή του Λουκιανού επέτεινε την οργή της και διέταξε να αρχίσουν τα φρικώδη βασανιστήρια στο γέροντα ιερέα. Πρώτα τον γύμνωσαν και ο ίδιος ο Λουκιανός, παίρνοντας το ξίφος του προσπάθησε να πληγώσει το σώμα του Αγίου. Όμως αποκόπηκαν τα χέρια του και έμειναν κρεμασμένα στο σώμα του Ιερομάρτυρα και μόνο ύστερα από προσευχή του Αγίου συγκολλήθηκαν αυτά πάλι στο σώμα και ο ηγεμόνας κατέστη υγιής. Βλέποντας αυτό το θαύμα του Αγίου πολλοί από τους δημίους πίστεψαν στον αληθινό Θεό. Με το ζόφο στο νου και με τη θηριωδία στην καρδιά, ο έπαρχος έδωσε εντολή να διαπομπεύσουν τον Άγιο και να τον σύρουν διά μέσου της πόλεως με χαλινάρι. Τέλος, διέταξε τον αποκεφαλισμό του Αγίου, ο οποίος με το μαρτύριό του έλαβε το αμαράντινο στέφανο της δόξας σε ηλικία 113 ετών. Τμήματα της τιμίας κάρας αυτού φυλάσσονται στη ιερά μονή Αγίου Στεφάνου Μετεώρων και στον ομώνυμο προσκυνηματικό ναό της κωμοπόλεως Θεσπιών της Βοιωτίας.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα) Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε. Ὡς στύλος ἀκλόνητος, τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, καί λύχνος ἀείφωτος τῆς οἰκουμένης σοφέ, ἐδείχθης Χαράλαμπες· ἔλαμψας ἐν τῷ κόσμῳ, διά τοῦ μαρτυρίου, ἔλυσας τῶν εἰδώλων, τήν σκοτόμαιναν μάκαρ, διό ἐν παρρησίᾳ Χριστῷ, πρέσβευε σωθῆναι ἡμᾶς.

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΤΑΛΑΝΤΩΝ

Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ μᾶς  παρουσιάζει τὴν παραβολὴ τῶν ταλάντων.

Ἕνας ἄνθρωπος –  πλούσιος ἄρχοντας – ἐπρόκειτο νὰ φύγει γιὰ μακρινὸ ταξίδι. Κάλεσε λοιπὸν τοὺς δούλους του καὶ τοὺς παρέδωσε τὰ ὑπάρχοντά του,  μοιράζοντάς τους διαφορετικὸ ποσὸ ταλάντων γιὰ νὰ τὰ διαχειρίζονται ὅσο θὰ ἀπουσίαζε. (Ἕνα τάλαντο ἀντιστοιχεῖ σὲ συγκεκριμένο βάρος χρυσοῦ).

Τὰ τάλαντα αὐτὰ τῆς παραβολῆς συμβολίζουν τὰ χαρίσματα ποὺ δίνει ὁ Θεὸς  στοὺς ἀνθρώπους. Ἡ  πρόοδος στὰ γράμματα, οἱ εἰδικὲς γνώσεις καὶ οἱ τεχνικὲς  ἱκανότητες, μιὰ ἰδιαίτερη  ἔφεση σὲ κάποια

ἐπιστήμη, στὴ μουσική, στὴν τέχνη ἢ σὲ κάποιο  ἐπάγγελμα. Ἐπι πλέον ὑπάρχουν  πολλὰ καὶ  ποικίλα χαρίσματα ποὺ κρύβει  ἡ  προσωπικότητα τοῦ καθενός: Ἄλλος  ἔχει ἡγετικὸ χάρισμα, ἄλλος ἔχει ἱκανό-τητα στὸ λόγο, ἄλλος ἔχει σύν εση, ἄλλος αὐθορμητισμό, ἄλλος εἶναι ὀργανωτικός,

ἄλλος ἐνθουσιώδης καὶ τολμηρός.

Ὅπως κανεὶς δοῦλος τῆς παραβολῆς  δὲν ἔμεινε χωρὶς τάλαντο, ἔτσι καὶ κανεὶς ἄνθρωπος δὲν μένει χωρὶς κάποιο θεϊκὸ δῶρο. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουμε χα-ρίσματα. Καὶ τὸ κάθε χάρισμα μᾶς τὸ δί-

νει ὁ ἅγιος Θεὸς μὲ σκοπὸ νὰ τὸ χρησι-μοποιήσουμε γιὰ τὴ δική μας σωτηρία καὶ τὴν ὠφέλεια τοῦ πλησίον.

2. Aδικη ἢ δίκαιη κατανομή;

Βέβαια ὁ Θεὸς δὲν δίνει σὲ ὅλους οὔτε τὸν ἴδιο ἀριθμό, οὔτε τὸ ἴδιο εἶδος ἀπὸ τάλαντα. Ἐκεῖνος ὡς παντογνώστης γνωρίζει τὴ δύναμη καὶ τὴν ἱκανότητα τοῦ καθενός,  Ἐκεῖνος γνωρίζει καὶ τὶς ἀνάγκες

μας καὶ δίνει «ἑκάστῳ κατὰ τὴν ἰδίαν δύναμιν». Στὴν παραβολὴ διαβάζουμε ὅτι στὸν ἕνα δοῦλο ἔδωσε πέντε τάλαντα, στὸν ἄλλο δύο, στὸν ἄλλο ἕνα.

Διαφορετικοὶ ἄνθρωποι, διαφορετικὰ χαρίσματα. Χαρίσματα τὰ ὁποῖα διανέμει ὁ Θεὸς κατὰ τὴ δική Του ἀλάνθαστη κρίση καὶ ἄπειρη σοφία ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν ἀντοχὴ τοῦ καθενός, ὥστε κανεὶς νὰ μὴν

ἔχει παράπονο, κανεὶς νὰ μὴν αἰσθάνεται ὅτι ὑστερεῖ καὶ νὰ νιώθει μειονεκτικά. Ἄλλωστε ἡ κοινωνία προκειμένου νὰ ἀπαρτίζει ἕνα ἁρμονικὸ σύν ολο, χρειάζεται τὸν κάθε ἄνθρωπο μὲ τὰ ἰδιαίτερα χα-

ρίσματά του. Μποροῦμε νὰ σκεφθοῦμε  τὸ σῶμα νὰ ἀποτελεῖται μόνο ἀπὸ χέρια ἢ μόνο ἀπὸ μάτια;

Ἂς μὴν παραπονιόμαστε λοιπὸν γιὰ τὴν  δῆθεν ἄνιση κατανομὴ κι ἂς μὴ ζηλεύου με τοὺς ἄλλους γιὰ τὰ χαρίσματά τους.

Μιὰ τέτοια ζηλότυπη στάση μόνο δυστυ-χία μπορεῖ νὰ προκαλέσει στὴ ζωή μας.

Ἀντίθετα, ἂν  ἀνακαλύψουμε ὁ καθένας τὰ δικά του χαρίσματα καὶ ἐργαστοῦμε γιὰ τὴν ἀξιοποίησή τους, τότε κι ἐμεῖς προ-σωπικὰ θὰ χαιρόμαστε, ἀλ λὰ καὶ στὸν πλησίον μας θὰ εἴμαστε εὐ εργετικοί.

3. Θὰ δώσουμε λόγο

Ὅπως ἀναφέρεται στὴν παραβολή, ὕ στερα ἀπὸ πολὺ καιρὸ ἐπέστρεψε ὁ ἄρχοντας αὐτὸς καὶ ζήτησε ἀπὸ τοὺς δούλους του νὰ τοῦ ἀποδώσουν λογαριασμὸ γιὰ τὸ πῶς ἀξιοποίησαν τὰ τάλαντα ποὺ

τοὺς εἶχε ἐμπιστευθεῖ.

Εἶναι πολὺ σημαντικὸ καὶ δὲν πρέπει κι  ἐμεῖς νὰ ξεχνοῦμε ὅτι κάποτε ὅλοι θὰ κληθοῦμε νὰ δώσουμε λόγο γιὰ τὸ πῶς πε ράσαμε τὸ χρόνο τῆς ζωῆς μας. Πολλοὶ  νομίζουν ὅτι ἡ ζωὴ τοὺς ἀνήκει καὶ δὲν

ἔχουν νὰ δώσουν λόγο σὲ κανέναν... Πόσο λάθος κάνουν! Ἡ ζωὴ δὲν εἶναι δική μας! Εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἐπίσης  δῶρο δικό Του εἶναι καὶ ἡ ἐλευθερία μας. Εἶναι τάλαντα. Γιὰ τὰ θαυμαστὰ αὐτὰ θε- ϊκὰ δῶρα θὰ δώσουμε λόγο. Θὰ ἔλθει ἡ ἡμέρα τῆς Τελικῆς Κρίσεως καὶ τότε θὰ ἀπολογηθοῦμε γιὰ τὸν τρόπο μὲ τὸν  ὁποῖο ἀξιοποιήσαμε ὅλα τὰ χαρίσματα ποὺ μᾶς ἔδωσε ἡ ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ

4. H τιμωρία τῆς ὀκνηρίας

Ὁ ἄρχοντας τῆς παραβολῆς ἐπιβράβευσε τοὺς δούλους ποὺ ἐργάστηκαν καὶ πολλαπλασίασαν τὰ τάλαντά τους. Τιμώρησε ὅμως αὐστηρὰ τὸν δοῦλο ποὺ ἔφερε πίσω τὸ ἕνα τάλαντο ποὺ εἶχε λάβει.

Κάνει ἐντύπωση αὐτὴ ἡ αὐστηρὴ τιμωρία. Ὁ δοῦλος αὐτὸς δὲν ἔχασε τὸ τάλαντο τοῦ κυρίου του οὔτε τὸ σπατάλη  σε. Τοῦ τὸ ἔφερε πίσω ἀκέραιο. Δὲν ἔκα νε λοιπὸν κάτι κακό, οὔτε ὅμως ἔκανε

καὶ κάποιο καλό· καὶ γι’ αὐτὸ τιμωρεῖται. 

Μποροῦσε νὰ ἐργαστεῖ, καὶ δὲν ἐργάστηκε. Γιὰ τὴν ἀδράνεια καὶ τὴν ὀκνηρία του αὐτὴ εἶναι ἄξιος καταδίκης. Ἔτσι  ὁ Κύριος ἐπαινεῖ μὲν τὴν προθυμία καὶ ἀμείβει τὴν ἐπιμέλεια καὶ τὴν ἐργατικότη-

τα τῶν δύο δούλων, τιμωρεῖ ὅμως παρα δειγματικὰ τὴ ραθυμία καὶ τὴν ἀδιαφορία  τοῦ ἄλλου δούλου.

΄Ἂς διδαχθοῦμε κι ἐμεῖς ἀπὸ τὴ διδα κτικὴ αὐτὴ παραβολὴ κι ἂς ἐργαστοῦμε  φιλότιμα γιὰ νὰ καλλιεργήσουμε τὰ τάλαντα ποὺ μᾶς ἔχει δώσει ὁ Θεός, ὥστε νὰ ἔχουμε «καλὴν ἀπολογίαν»

στὸ φο-βερὸ βῆμα τῆς παγκοσμίου Κρίσεως.