31 Μαΐου Κυριακὴ Ζ΄ ἀπὸ τοῦ Πάσχα
«Τῶν ἁγίων 318 θεοφόρων πατέρων τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου»
(Ἀποστ. Πράξ. 20, 16-18 καὶ 28-36)

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἀκροατὲς τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Οἱ σήμερον ἑορταζόμενοι 318 θεοφόροι πατέρες τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ ἡ διδασκαλία τους ἀποτελοῦν τὸν θησαυρὸ τῆς πίστεώς μας. Ἀποτελοῦν αὐτοὺς ποὺ μᾶς προφύλαξαν ἀπὸ τοὺς «βαρεῖς λύκους», τοὺς αἱρετικούς, τοὺς ψευτοδιδασκάλους, ὅλους ἐκείνους «τοὺς λαλοῦντας διεστραμμένα», γιὰ νὰ ἀποσποῦν τοὺς μαθητὲς ὀπίσω αὐτῶν. Αὐτοὶ οἱ ἅγιοι πατέρες ὑπῆρξαν πρόσωπα εὐσεβείας καὶ γιὰ αὐτὸ ἔγιναν καὶ «νόμος Ὀρθοδοξίας».

Αὐτοὶ οἱ ἀγαθοὶ καὶ ὀρθόδοξοι ἄνδρες καὶ πατέρες οἱ μισοῦντες τὴν αἵρεση, εἶναι ἄξιοι παντὸς ἐπαίνου, καθὼς καὶ τοῦ ἀπεριορίστου σεβασμοῦ μας. «Εἴ τις ἀρετὴ καὶ εἴ τις ἔπαινος» πρέπει αὐτοῖς, γιατὶ μᾶς παρέδωσαν ἀνόθευτη τὴν πίστη, ὥστε ἐμεῖς νὰ ἀπολαμβάνουμε τὸ «ἀρχαῖο καύχημα τῆς Ὀρθοδοξίας». Οἱ τιμώμενοι πατέρες εἶναι «στῆλαι τῆς Ὀρθοδοξίας, καύχημα Χριστοῦ, κλέος Ὀρθοδοξίας». Εἶναι φύλακες εὐσεβείας, στηρίγματα τῆς Ἐκκλησίας. Γιὰ αὐτὸ καὶ ἐμεῖς καυχώμεθα γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία μας, γιατὶ εἶναι ἡ ἀρχαία ὡραιότης, τὸ κραταιὸν τρόπαιον, γιατὶ εἶναι ἁγία παρεμβολὴ λύκοις ἀνεπίβατος, καὶ αὐτὴ τὴν αἴγλη τὴν χρωστᾶμε στοὺς πατέρες ποὺ γιορτάζουμε σήμερα. Αὐτοὶ μᾶς προφύλαξαν ἀπὸ τοὺς βαρεῖς λύκους, ποὺ ἤθελαν καὶ συνεχίζουν νὰ θέλουν νὰ μᾶς παρασύρουν στὴν αἵρεση «λαλοῦντες διστραμμένα».

Ἀλήθεια ὅμως τί εἶναι αἵρεση; Γιατὶ πρέπει νὰ τὴν ἀπορρίπτουμε; Τί συνέπεια στὴν πνευματική μας οἰκοδομὴ μπορεῖ νὰ ἔχη.

Ἡ ἁγία Ὀρθοδοξία μας, ἀδελφοί μου, εἶναι ρόδο, τριαντάφυλλο ἐν μέσῳ ἀκανθῶν. Ἀγκάθια λοιπὸν εἶναι στὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας οἱ διάφοροι αἱρετικοί. Αἵρεση δὲν εἶναι ὅλη ἡ ἀλήθεια. Εἶναι ἕνα τμῆμα τῆς ἀλήθειας ἀνακατεμένο μὲ πολὺ ψέμα. Εἶναι ἕνα μικρὸ τμῆμα, ὄχι τὸ ὁλόκληρο. Προέρχεται ἀπὸ τὸ ρῆμα αἱρέομαι-αἱροῦμαι, ποὺ σημαίνει προτιμῶ κάτι, κόβω ἕνα κομμάτι ἀπὸ κάτι ὁλόκληρο. Ἡ Ἐκκλησία πιστεύει στὸ ὅλον, τὸ ὁλόκληρο, τὸ καθολικό, ἡ αἵρεση στὸ τμῆμα, στὸ κομμάτι ποὺ ὁ αἱρεσιάρχης κρίνει ὡς σωστό, ὁ δὲ διάβολος κανοναρχεῖ στὰ αὐτιὰ τῶν ψυχῶν τῶν πρὸς ἀπώλεια.

Σήμερα, ἀδελφοί μου, ὑπάρχουν καὶ κάποιοι συνάνθρωποί μας, ἐπηρεασμένοι ἀπὸ τὴν παγκοσμιοποίηση, ποὺ λένε «καὶ σὺ δίκαιο ἔχεις» καὶ «ἐντάξει, ὑπάρχουν καὶ ἄλλες ἀπόψεις καὶ ἄλλες ἀλήθειες» καὶ «πρέπει νὰ εἴμαστε ἀνοιχτοὶ» καὶ ἡ κοινωνία μας πρέπει νὰ εἶναι ἀνεκτικὴ κ.λπ. τέτοια. Ἀκόμα ἀβασάνιστα μᾶς πληροφοροῦν ὅτι «Χριστὸς καὶ Βούδας καὶ Ἀλλάχ, ὅλοι τὸ ἴδιο εἶναι. Ἕνα Θεὸ πιστεύουν ὅλοι. Ὁ Κύριος μᾶς προειδοποιεῖ γιὰ τὶς κακοδοξίες καὶ τὴν ἐπιθετικότητα τῶν αἱρετικῶν· «Προσέχετε ἀπὸ τῶν ψευδοπροφητῶν, οἵτινες ἔρχονται πρὸς ὑμᾶς ἐν ἐνδύμασι προβάτων, ἔσωθεν δέ εἰσι λύκοι ἅρπαγες» (Ματθ. 7,15). Ἔργο δὲ τοῦ λύκου εἶναι νὰ «ἁρπάζη καὶ νὰ διασκορπίζη τὰ πρόβατα» (Ἰωάν. 10, 12).

Ἀλλὰ καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος μὲ λύκους παρομοιάζει τοὺς αἱρετικούς· «Ἐλεύσονται λύκοι βαρεῖς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου καὶ ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν», ὅπως ἀκούσαμε στὴν ἀποστολικὴ περικοπὴ σήμερα. Ἡ Ἐκκλησία μας ψάλλει «τοῖς τῶν ἀποστόλων πρεσβείαις Χριστὲ τὴν ποίμνην σου διαφύλαττε ἐκ λύκων λυμαινομένων αὐτὴν (11ον ἑωθινόν).

Οἱ αἱρέσεις εἶναι ἔργο τοῦ διαβόλου, ἡ αἵρεση εἶναι «ἀπάτη καὶ ὁμίχλη». Τὴν ἐπικινδυνότητα τῶν αἱρετικῶν καὶ τῶν αἱρέσεων θέλοντας νὰ τονίση ὁ ἀπόστολος τῆς ἀγάπης καὶ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης συνιστᾶ στὴ Β΄ καθολικὴ ἐπιστολή του «εἴ τις ἔρχεται πρὸς ὑμᾶς καὶ ταύτην τὴν διδαχὴν (δηλαδὴ τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας τὴν πίστη) οὐ φέρει, μὴ λαμβάνετε αὐτὸν εἰς οἰκίαν καὶ χαίρειν αὐτῷ μὴ λέγετε. Ὁ γάρ λέγων αὐτῷ χαίρειν, κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς». Καὶ ξέρετε γιατί; Μᾶς τὸ πληροφορεῖ ὁ μέγας Βασίλειος «οὔτε Αἰθίοψ ἀλλάζει δέρμα, οὔτε πάρδαλις τὰ ποικίλματα αὐτῆς». «Ἠπαλύνθησαν γάρ οἱ λόγοι αὐτῶν ὑπὲρ ἔλαιον αὐτοὶ δὲ εἰσὶ βολίδες» (Ψαλμ. 14-21). Ἐμεῖς ἀδελφοὶ ἂς προσευχώμεθα. «Κύριε τὰς τῶν αἱρέσεων ἐπαναστάσεις ταχέως κατάλυσον». Ἀμήν.