ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ – 16/2/2014

          Τό τι είναι αυτό , αγαπητοί μου αδελφοί, πού κάνει τον άνθρωπο, να αφήνει τον δρόμο της αμαρτίας , και να επιστρέφει στον δρόμο της αρετής και κατά συνέπεια στον δρόμο του Χριστού; Αυτό  το βλέπουμε πολύ καθαρά στην σημερινή Ευαγγελική Παραβολή , την επονομαζόμενη και Παραβολή του Ασώτου. 

            Όπως, σημειώνει, και ό Ευαγγελιστής Ιωάννης όταν μιλούσε  δημόσια ό Κύριος , όλοι όσοι τον άκουγαν αυθόρμητα, έλεγαν «Ουδέποτε ούτως ελάλησεν άνθρωπος ως ούτως ό άνθρωπος » (Ιωάν. 7, 46).

            Πόσοι, όμως, ήταν τότε, αυτοί πού τον άκουγαν όχι μόνον με τά αυτιά τού σώματος , αλλά και με τά ώτα της ψυχής τους; Πόσοι από αυτούς άλλαξαν, και επέστρεψαν στην ευθεία οδό; Λίγοι , η απάντηση, ήταν αυτοί πού έκαναν πράξη τά λόγια του Χριστού. Και ή ερώτηση, Τι ήταν αυτό που συνέβαινε σε όλους αυτούς ; Ποιο ήταν το μυστικό τους;

            Το μυστικό λοιπόν , της επιστροφής αυτών των τόσο λίγων στον ίσιο δρόμο ήταν ότι αυτοί δεν έμεναν απλά στον θαυμασμό, αλλά στο ότι βύθιζαν το βλέμμα τους στην καρδιά τους ,  παρατηρούσαν την δική τους κατάντια αλλά και αθλιότητα τους, έκαναν την αυτοεξέταση και κριτική στον εαυτό τους.

 Έβλεπαν Εκείνον απέναντί τους πού δόλος δεν ειπώθηκε ποτέ από το δικό Του στόμα, που ο ωκεανός της ανεξάντλητης αγάπης Του πονούσε και πονάει μπροστά στην ανθρώπινη δυστυχία. Την ιδανική μορφή . Και αυτοί τι ήτανε μπροστά Του; Ελεεινοί αλλά και τρισάθλιοι. Εκείνος η Κορυφή, εκείνοι η άβυσσος της κακίας και της διαφθοράς. Αυτή ή τρομακτική απόσταση που τους χώριζε, τους συγκλόνιζε , και ταυτόχρονα τους έκανε να αφήσουν τά χαμηλά και γήινα και προσωρινά, να ελκύονται από το μεγαλείο Του, για να γίνουν μικρόχριστοι επί της γής, σε αντίθεση με τους πολλούς που ενώ θαύμαζαν Το Χριστό δεν μπορούσαν να στρέψουν το βλέμμα τους προς τον εσωτερικό τους κόσμο, και να δουν και να αναγνωρίσουν την δική τους αθλιότητα. Αν λοιπόν το έστρεφαν τότε, και μόνον τότε θα Τους έκανε να πάρουν ταπεινωμένοι τον δρόμο της επιστροφής και σωτηρίας τους.

Άς δούμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της επιστροφής. Πρώτο και τρανταχτό παράδειγμα, από την πόλη της Ιεριχούς , ο Τελώνης Ζακχαίος, που υπό το βάρος των τύψεων της συνειδήσεώς του, κατάφερε να ξυπνήσει κυριολεκτικά από τον «λήθαργό του», να πετάξει λίγο πάνω από το χώμα, και την ύλη, ανεβαίνοντας στην συκομορέα, να αντικρίσει τον Χριστόν και να συγκλονιστεί, υπερβαίνοντας εαυτόν και να επιστρέψει.

Άλλο παράδειγμα στην προηγούμενη Ευαγγελική παραβολή του Τελώνου και Φαρισσαίου , ό Τελώνης , πού αναλογιζόμενος τά βάρη των αμαρτιών του, χτυπώντας με μανία το στήθος του και την καρδιά του, με τά  δυο του τά χέρια, δηλαδή  την έδρα των πονηρών επιθυμιών του, το κίνητρο των αμαρτιών του, να τα αναλογίζεται όλα αυτά και να αναφωνεί με ολόθερμη προσευχή που βγαίνει από τά βάθη της ψυχής του «Ο Θεός ηλασθιτί μοι τώ αμαρτωλώ» εν αντιθέσει με τον αλαζόνα και υπερόπτην Φαρισσαίο.

Άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα η Σαμαρείτιδα, η μετέπειτα αγία Φωτεινή, που μέσα από τον διάλογό της με τον Χριστό και την Υψηλή Του διδασκαλία προς αυτήν, τρομάζει, συγκλονίζεται, αναγνωρίζει την δική της αθλιότητα και νιώθει ψυχικό και σωματικό ράκος.

Βλέπει τον δικό Του φωτεινό ήλιο και Φώς  να καταδέχεται να φωτίζει τον δικό της προσωπικό βόρβορο, και σκοτάδι, και έτσι μέσα από αυτό σκηνικό να μας αποκαλύπτεται για μια ακόμα φορά το μυστικό και της δικής μας επιστροφής, που δεν είναι τίποτα άλλο από την αναγνώριση από εμάς, την συναίσθηση της μηδενικότητας της ψυχής μας απέναντι στον Θεό.

Μην μένουμε όμως εκεί, και στην σημερινή Ευαγγελική παραβολή, χαρακτηριστικό παράδειγμα μετανοίας και επιστροφής αλλά και αποκαλύψεως του μυστικού τρόπου επιστροφής όλων μας στον ίσιο δρόμο είναι ό ίδιος ό άσωτος υϊός. Είναι αυτός πού σπαταλαέι σε ασωτίες και κραιπάλες  το μερίδιο της πατρικής περιουσίας, του τελειώνουν τα χρήματα, παίρνει τον κατήφορο, που τρώει τά ξυλοκέρατα που τρώνε και οι χοίροι, όμως, συνέρχεται, συναισθηματικά συντετριμμένος, κλαίει, αναπολεί το μεγαλείο της πατρικής του οικίας, έχει μπροστά στα μάτια του όμως την δική του σωματική κατάντια και αθλιότητα. Συγκλονίζεται, αναπολεί όλα τά παραπάνω, και εκεί είναι που ευρίσκεται το ταραγμένο του μυαλό μεταξύ μεγαλείου και αθλιότητας, εκεί βρίσκει το θάρρος και την δύναμη και αποφασίζει την  επιστροφή στην πατρική οικία.

Από τά χαρακτηριστικά αυτά παραδείγματα, εμείς, θα πρέπει να καταλάβουμε, να κρατήσουμε αλλά και να κατανοήσουμε ότι, το μυστικό της επιστροφής μας στον ίσιο δρόμο, ευρίσκεται σε δυο βασικά σημεία: Πρώτον τον θαυμασμό της Πίστεώς μας και Δεύτερον την αναγνώριση της δική μας αθλιότητας αλλά και την δική μας αυτομεμψία.       

 

Η ίδια η θρησκεία μας , η θρησκεία του Ιησού Χριστού μας, διέπεται από μεγαλείο, έχει δε και ύψος θαυμαστό. Μέσα σε αυτήν ακούγεται περίτρανα το : «Αγαπάτε αλλήλους» (Ιωάνν. 13,34 & 15,12) αλλά και γίνεται αναφορά στην βασιλεία του Θεού, πού δεν είναι άλλη από αυτή της Δικαιοσύνης , της Αδελφοσύνης, αλλά και της Ειρήνης.

Πρέπει, όμως, και είναι ωφέλιμο, να μένουμε , σ’ αυτόν και μόνον τον θαυμασμό; Φυσικά, και Όχι! Θα πρέπει , και εμείς να στρέψουμε την προσοχή μας, στην  ενδελεχή και προσεκτικότερη παρατήρηση και εξέταση του εαυτού μας, να μπορέσουμε να ανακαλύψουμε την αθλιότητά μας, και αναλογιστούμε την απόσταση την οποία μας χωρίζει από το μεγαλείο του Χριστού, και σιγανά και σταθερά βήματα όπως ο Άσωτος Υϊός, να γυρίσουμε πίσω.

Η απόφασή μας, αυτή, δεν θα είναι χωρίς συνέπειες. Θα μας δημιουργήσει ανησυχίες, σοβαρές σκέψεις, θα βοηθήσει εμάς και θα γεννήσει στον εσωτερικό μας κόσμο την ώθηση προς τον δρόμο της επιστροφή μας, για να βρεθούμε στον εναγκαλισμό της πατρικής οικίας που είναι πάντοτε έτοιμη να μας δεχθεί εάν πραγματικά εμείς το θελήσουμε. Τά μυστικά λοιπόν της επιστροφής μας προς Αυτόν είναι ο θαυμασμός προς τον Χριστό, αλλά και η δική μας αυτομεμψία.

Υπάρχει όμως, σήμερα, θαυμασμός αυτού του μεγαλείου Του Χριστού, αλλά και της πίστεώς μας; Άς δούμε παλαιότερα τι γινόταν; Οί άνθρωποι της εποχής του τον θαύμαζαν, Μετά οι άνθρωποι θαύμαζαν τους Αγίους , τους Μάρτυρες και τους Πατέρες της Εκκλησίας, οι πρόγονοί μας, μελετούσαν τους βίους των αγίων, θαύμαζαν τις αρετές τους, αλλά και το μαρτύριό τους. Σήμερα εμείς τι θαυμάζουμε; Μήπως η Εκκλησίας μας έχει σήμερα λιγότερη δύναμη και από ότι παλαιότερα; Φυσικά και Όχι! Το λέει καθαρά και ξάστερα προς όλες τις κατευθύνσεις: «Ο Χριστός χθές και σήμερον, ο αυτός, και είς τους αιώνας» (Εβρ. 13,8) 

Κι’ όμως, παρ’ όλα αυτά, αυτός ο θαυμασμός για την πίστη μας, μειώθηκε, ή στην χειρότερη των περιπτώσεων έπαψε να υπάρχει. Δυστυχώς, θαυμάζουμε πράγματα, ανούσια και εφήμερα, ασπαζόμαστε θεωρίες ανθρώπινες πού βρίθουν λαθών, πρότυπα διεφθαρμένα μικρά και ασήμαντα κα ι που κάνει όλους εμάς, θαυμάζοντάς τα, να αποκαλούμαστε γενεά πονηρή αλλά και διεστραμμένη. Έπαψε για τους περισσότερους από εμάς, ο θαυμασμός για την θρησκεία μας, η ενδοσκόπηση της δικής μας εσωτερικής αθλιότητας, και δυστυχώς, η αμαρτία που δια κατέχει την εποχή μας δεν ανησυχεί σχεδόν κανένα μας. Πόρρωση άνευ προηγουμένου επικρατεί στις συνειδήσεις των περισσοτέρων από εμάς, και δυστυχώς συνέπεια αυτών είναι, ότι το ποίμνιο του Χριστού, γίνεται πιο μικρό μέρα με την ημέρα .

Η έλλειψη θαυμασμού προς την θρησκεία μας, και η έλλειψη αυτοεξέτασης είναι τα αίτια της απομακρύνσεώς μας από τον δρόμο του θεού. Αυτό πρέπει να ευρίσκεται στο μυαλό όλων μας.

Αυτή ή ημέρα ας γίνει ή αιτία για όλους εμάς να ευχηθούμε και να προσευχηθούμε, να ανακαλύψουμε ατά τά μυστικά, για τον δρόμο της επιστροφής, ώστε μαζί με τον Άσωτο Υϊόν , να αναφωνήσουμε και εμείς «Αναστάντες πορευσόμεθα πρός τον Πατέρα » (Λουκ. 15,8). Αμήν!

 

   .