ΚΥΡΙΑΚΗ Δ’ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
Ι .Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ
Κυριακή Δ’ των
Νηστειών, σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, και η Εκκλησία μας στην σημερινή
ευαγγελική περικοπή βάζει μπροστά μας ως
εικόνα τον ταλαίπωρο νέο καταλαμβανόμενο από πονηρό δαιμόνιο γεμάτο μίσος για το
ανθρώπινο γένος, (κατά παραχώρηση του Θεού), πού από την παιδική του ηλικία τον
ταλαιπωρεί και βασανίζει.
Από την άλλη
μας παρουσιάζει την εικόνα του δύστυχου πατέρα , πού μέσα στον πόνο και τήν
απελπισία του, για το μαρτύριο του γιού του, αποφασίζει να τον φέρει μπροστά
στον Κύριο. Στην προσπάθειά του να τον βοηθήσει είχε ζητήσει προηγουμένως βοήθεια από τους μαθητές τού Κυρίου χωρίς
όμως αποτέλεσμα.
Γονατιστός ο πατέρας , μπροστά
στον Κύριο, με πόνο ψυχής ζητάει από τον Κύριο
να βοηθήσει το παιδί του, .εξηγώντας του τις περιπέτειες τις οποίες το
είχε υποβάλλει, προκειμένου εκείνο να απαλλαγεί από το δαιμόνιο. Ο Κύριος μη
χρονοτριβώντας , ελέγχει πρώτα την ολιγοπιστία του πατέρα, λέγοντάς του «εάν δύνασαι, νά πιστεύσεις, όλα είναι
κατορθωτά τώ πιστεύσαντα» και
αμέσως μετά επετίμησε το πονηρό πνεύμα , λεγοντάς του «το πνεύμα το άλλαλον, και κωφόν, εγώ σε διατάσσω, έβγα και φύγε από
αυτόν, καί ποτέ πλέον μην ξαναεισελθης είς αυτόν » και εκείνο αναχωρεί αφήνοντας τον νέο
φαινομενικά νεκρό στο έδαφος.
Τραγική η
κατάσταση του νέου πεσμένου στο έδαφος, και συγκλονιστική πράγματι, αλλά ακόμα
πιο συγκλονιστική και πιο τραγική από την κατάσταση του νέου, είναι εκείνη κατά
την οποία το πονηρό πνεύμα, διά της
αμαρτίας εξουσιάζει, κατακυριεύει και
εγκαθιδρύει την τυρρανία και την δουλεία στην ψυχή και το σώμα του ανθρώπου. Ο
διάβολος, είναι ο εφευρέτης της αμαρτίας, είναι ο πανούργος υποκινητής, στην
παραβίαση τού θείου θελήματος, και όπως αναφέρεται από τον Απόστολο Παύλο (Β’ Τιμ. β’ 26) χρησιμοποιεί
αναρίθμητους τρόπους για να παγιδέψει τον άνθρωπο, ζωντανό υποχείριο στα δίχτυα
του πονηρού θελήματός του.
Τότε και μόνο
τότε, ο χωρίς έλεγχο του εαυτού του άνθρωπος,
υποδουλωμένος στην αμαρτία και τά
πάθη του, δέχεται πλέον εντολές μόνο από εκείνον. «Ο ποιών την αμαρτίαν, δούλος εστί της αμαρτίας» και διά της
αμαρτίας δούλος του πονηρού (Ιω η’ 34).
Τότε
μόνον ό άνθρωπος στενάζει, αλλά και συγκλονίζεται εσωτερικά, γίνεται η αιτία
για αναστάτωση στους γύρω του, επικίνδυνος ακόμα και για το ίδιο του το
οικογενειακό περιβάλλον.
Αλλά
και εξωτερικά, υφίσταται τις συνέπειες αυτής της δουλείας, ομοιάζοντας προς τον
νέο της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, πού με αλλόκοτη, και πολλές φορές
χωρίς λογική, συμπεριφορά, παύει να λειτουργεί. Και είναι μόνον αυτός υπεύθυνος
για το κατάντημά του, γιατί υποταγμένος θεληματικά στην δύναμη της αμαρτίας,
υποτάσσεται μέσα από αυτή στο θέλημα του πονηρού.
Μοναδικός
τρόπος σωτηρίας από αυτή την νοσηρή κατάσταση, είναι η προσφυγή του με πίστη
«ως κόκκον σινάπεως» στον Λυτρωτή Κύριον.
ΙΙ. Η
ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ
«Εί
δύνασαι πιστεύσαι, πάντα δυνατά τώ πιστεύοντι»
Κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί,
αγαπητοί μου αδελφοί, ότι ο πατέρας του δύστυχου νέου δεν υποφέρει από αυτήν
την κατάσταση, αλλά και δεν μπορεί με απόλυτη σιγουριά να τον κατηγορήσει ως
ολιγόπιστο. Είναι εκείνος πού με χαλαρή την πίστη του, ζητάει από τον Κύριο να
τον βοηθήσει, λεγοντάς του «εί τί
δύνασαι, βοήθησον ημίν» για να λάβει την απάντηση από τον ίδιο τον
Κύριο «εί δύνασαι πιστεύσαι, δυνατά
τώ πιστεύσαντι» .
Και είναι αυτός ο λόγος του Κυρίου,
πού απευθύνεται, ανά τους αιώνες, και χωρίς διάκριση, σ’ όλους τους
ανθρώπους πού κοινό τους χαρακτηριστικό γνώρισμα είναι οί θλίψεις, οί στεναχώριες,
οι κίνδυνοι και οί περιπέτειες, αλλά και κάθε μορφής ασθένειες, προσωπικές και
οικογενειακές.
Πάνω σε όλες αυτές, βλέπει την αδυναμία του να ανταπεξέλθει,
αντιλαμβάνεται και συνηδυτοποιεί, ότι δεν μπορεί να τον βοηθήσει κανένας, τότε
βρίσκει το θάρρος , βαθιά μέσα στην ψυχή αλλά και την καρδιά του να ακούσει την
φωνή του πού του λέει ότι ο μοναδικός συμπαραστάτης στα προβλήματά του, είναι ό
ίδιος ό Κύριος.
Και εύλογο τά ερώτημα, από κάποιους,
ποιος είναι αυτός ο Θεός, του οποίου εκείνος τολμάει να ζητήσει την βοήθειά
του; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό, καθαρή και ξάστερη. Είναι ό γεμάτος καλοσύνη
και αγάπη για όλα του πλάσματα. Είναι ο στοργικός Πατέρας, πού μας έδωσε το
δικαίωμα να στεκόμαστε μπροστά του χωρίς δισταγμό, για να του πούμε «θέλω αυτό… θέλω εκείνο» , αλλά
και στην δύσκολη στιγμή μας να του πούμε «Πατέρα,
βλέπεις ότι θλίβομαι, να με απαλλάξεις από την δοκιμασία μου»
Είναι Εκείνος, πού
έκανε αναρίθμητα θαύματα, ανακουφίζοντας τον ανθρώπινο πόνο και δυστυχία, πού η
χωρίς τέλος αγάπη Του πρέπει συνεχώς να αναζωογονεί, να γιγαντώνει και να
αναθερμαίνει την πίστη μας, και πού τίποτα και πουθενά δέν είναι αδύνατο και
ακατόρθωτο από Αυτόν . Είναι Αυτός πού με την προσταγή Του γίνονταν θαύματα,
υποτάσσονταν τά πάντα στον Λόγο Του,
θεράπευε ασθενείς, έδινε φώς σέ τυφλούς, έδιωχνε δαιμόνια, έβγαζε νεκρούς από
τόν τάφο, άς θυμηθούμε τον Λάζαρο, και όλα αυτά, χωρίς να χάσει το ελάχιστο από
την παντοδυναμία Του, κάνοντας ακόμα και το πολύπαθο Ιώβ, να αναφωνεί έκπληκτος
απέναντι στην Παντοδυναμία του Θεού «Γνωρίζω
πολύ καλά Κύριε, ότι δύνασαι τά πάντα, και τίποτα δεν είναι διά σε αδύνατον »
(Ιώβ μβ’ 2)
Με αυτή του την πίστη, ό άνθρωπος,
αποκτάει την δύναμη, αλλά και το «δικαίωμα», να συμμετέχει, κατά κάποιον τρόπο
στην παντοδυναμία του Θεού.
Είναι Εκείνος, πού με πλήρη
ασφάλεια, γνωρίζει πώς να αποσπά τον άνθρωπο από το κακό, να τον στρέφει στο
καλό και αγαθό, και να τον ενισχύει να επιτύχει στον απώτερο σκοπό του, την
σωτηρία του, αλλά και να τον σώζη και να τόν περιφρουρεί από διάφορες παγίδες
και κινδύνους, πού περίτεχνα, στήνει ο μισό-καλος διάβολος.
Ο ίδιος ό Απόστολος Παύλος, έλεγε
ότι είναι είναι ένα τίποτα μπροστά στον Θεό, και ότι κατόρθωσε τά πάντα με την
πίστη του σ’ Αυτόν «Πάντα ισχύω εν τώ
ενδυναμούντι με Χριστώ»(Φιλιπ. Δ’ 13)
Όσοι, λοιπόν βρισκόμαστε μπροστά σε
θλίψεις, ανάγκες, ανυπέρβλητά εμπόδια, αδιέξοδα, σε απόλυτο μαύρο σκοτάδι,
χωρίς ελπίδα για τίποτα, μην απογοητευόμαστε, η καταφυγή μας σέ Εκείνον με
ακλόνητη πίστη από μέρους μας είναι η σωτηρία μας.
ΙΙΙ. ΕΙΣ ΠΡΟΠΑΡΑΣΚΕΥΗΝ
«Εδίδασκε τους μαθητάς αυτού, και έλεγεν αυτοίς, ότι ο υιός του
ανθρώπου παραδίδοται είς χείρας ανθρώπων και αποκτενούσιν αυτόν, και
αποκτανθείς, τη Τρίτη ημέρα αναστήσεται »
Ο ίδιος ό Κύριος, πού επ’ ουδενί λόγω δεν ήθελε, να αιφνιδιαστούν οι μαθητές
του, τόσο από τον δικό τους, αλλά και τον δικό του προσωπικό ψυχικό και
σωματικό πόνο, όταν με καρτερία και υπομονή υπέφερε μέχρι και το σταυρικό του
θάνατο, αλλά, και για να μη κλονιστεί ή πίστη τους, όταν σαν τρομαγμένα πρόβατα,
θα διασκορπίζονταν, μετά την ροή των γεγονότων, και για να τους ενθαρρύνει ,
ώστε μετά να μπορέσουν να συγκεντρωθούν, τους προετοίμαζε ψυχολογικά, πολλές
φορές δε, λεπτομερώς τούς εξηγούσε τά
γεγονότα πρίν και μετά τον σταυρικό του θάνατο, αλλά και την ένδοξη και
κοσμοσωτήρια Ανάστασή Του επιμένοντας να τους μιλάει για τά «μέλλοντα αυτώ
συμβαίνειν », σάν να είχαν ήδη συμβεί με κάθε λεπτομέρεια..
Όλα αυτά, κατείχαν και κατέχουν
πάντοτε την ψυχή και την καρδιά του Θεανθρώπου ήταν και είναι το δικό του σωτήριο
έργο πρός ίδιο τον άνθρωπο. Ήταν και είναι, το Θέλημα τού Πατρός καί του Υιού
καί τού Υιού, και του Αγίου Πνεύματος, για εμάς τους ανθρώπους, η λυτρωτική για
εμάς θυσία, και προσωπική μας δικαίωση, απέναντι στον Θεό. (Ρωμ δ’ 25)
Σκοπός του ήταν και είναι, να φέρει, σε πέρας το
λυτρωτικό του έργο, και πάνω στόν Σταυρό, να απευθυνθεί σε όλους εμάς, και να
μας πεί, ότι το έργο του «τετέλεσται»,
δηλαδή ολοκληρώθηκε. Λίγες ώρες πρίν, απευθυνόμενος προς τον Ουράνιο Πατέρα Του
είχε πει «το έργον ετελείωσα ό
δέδωκάς μοι, ίνα ποιήσω» (Ιωάν ιζ’ 4)
Εκείνος προσπαθούσε να τους ετοιμάσει ψυχολογικά,
εκείνοι όμως, αρνούνταν πεισματικά να τά καταλάβουν, από φόβο μήπως, και
ακούσουν κάτι πιο δυσάρεστο.
Και είναι
εκείνοι, οι μαθητές δηλαδή,, πού θα τά θυμηθούν ξανά όλα αυτά, και με
ενισχυμένοι στην πίστη τους θα βρεθούν όλοι μαζί μετά την Ανάστασή Του.
Μία τέτοια ψυχική και προπαρασκευαστική περίοδος,
είναι αυτή πού διανύουμε , αγαπητοί αδελφοί, η Μεγάλη Τεσσαρακοστή, μέσα από
την οποία φέρει στον νούν μας τά γεγονότα
της Μεγάλης Εβδομάδος, αλλά και την Κοσμοχαρμόσυνη Ανάσταση του Κυρίου μας.
Οι θείες Λειτουργίες τις Κυριακές, οι Κατανυκτικοί Εσπερινοί,
οι Προηγιασμένες Θείες Λειτουργίες, αλλά και οί διάφορες Κατανυκτικές
Ακολουθίες, είναι τοποθετημένες, έτσι ώστε, να αποτελούν σαλπίσματα, για
πνευματικό συναγερμό.
Πρέπει , πάντοτε, αλλά και ιδιαιτέρως, αυτές τις
ημέρες να είναι έντονη διδασκαλία στην καθημερινή μας ζωή, και όπως γράφει και
ό Απόστολος Πέτρος «Χριστός έπαθε
υπέρ υμών, και υμίν υπολιμπάντων υπογραμμόν, ίνα επακολουθήσητε τοίς ίχνεσιν
αυτού» (Πέτρ β’ 21) , να είναι για όλους εμάς, παράδειγμα προς μίμηση,
για τον δρόμο μας προς την αρετή.
Λοιπόν, αγαπητοί μου αδελφοί, από την ζωή του Κυρίου –την
βαθύτατα συγκηνητική, αλλά και ταυτόχρονα διδακτική-, πρέπει να διδαχθούμε. Όλα
τά γεγονότα πρίν από την σταυρική θυσία, μας «μιλάνε», μας δείχνουν τον δρόμο,
για ταπεινοφροσύνη, για την θερμή προσευχή, για την απέραντη υπομονή, για την
συγχώρηση, για την στοργή και αγάπη προς
τους οικείους, την δύναμη της μετάνοιας, αλλά πάνω από όλα την άπειρη αγάπη Του
προς όλους τους ανθρώπους.
Αυτή η μελέτη των παθών του Κυρίου, της οποίας κύρια
έκφραση, είναι η μετάνοια, η εξομολόγηση, αλλά και η προσέλευση στο μυστήριο
της θείας Ευχαριστίας «μετά φόβου,
θεού, πίστεως και αγάπης » θα αποτελέσουν τήν ιερή προπαρασκευή, για το
Πάθος και την Ανάσταση του Κυρίου, γι’ αυτό λοιπόν και εμείς «δεύτε και ημείς κεκαθαρμέναις διανοίαις
συμπορευθώμεν αυτώ, και συσταυρωθώμεν δι’ αυτόν ταίς του βίου ηδοναίς, ίνα και
ημείς σωθώμεν »
